Kiedy byliśmy zagłębiem koszulowym. ?Modeks? – Wojtek Mazan (zdjęcia)

Wejście
Modeks był spółdzielnią pracy. Zakład był własnością wszystkich pracowników. Na czele spółdzielni stał prezes, którego powoływała rada spółdzielni. Nie można było kogoś ot tak wyrzucić z pracy lub wsadzić na jakieś stanowisko. Wszystko musiało być ustalone z radą. Zatrudniając się w Modeksie, stawałeś się członkiem spółdzielni. Pewien procent poborów odprowadzany był na fundusz członkowski. Modeks szył dla firm krajowych i zagranicznych, z Zachodu. W dobrych czasach szyliśmy do trzydziestu tysięcy koszul miesięcznie.

Przygotowanie produkcji
Produkcję krajową robiliśmy po szablonach form, które musieliśmy sami przygotować, wyliczyć, wyrysować. Gdy komplet form był gotowy, można było przystąpić do produkcji. Należało tak rozłożyć poszczególne formy na tkaninie, żeby zajęły na niej jak najmniej miejsca, żeby straty były jak najmniejsze. W eksporcie dostawaliśmy gotową dokumentację w formie wydruku na cienkim papierze. Oni opracowywali ją komputerowo, dlatego tak były te formy wpasowane, że wyglądało to jak puzzle. Kobiety z przygotowania produkcji sprawdzały wszystkie papiery, czy są zgodne z tkaniną i dodatkami.

Stębnówka
Jest to maszyna jednoigłowa. Na początku były polskie Łuczniki, produkowane w Radomiu. Później zamieniono je na niemieckie, enerdowskie. Przyszedł prikaz, że Niemcy robią maszynę i trzeba od nich brać. Były lepsze niż Łuczniki, ale w latach dziewięćdziesiątych do Polski weszli Japończycy. Ich maszyny, firmy Juki, były najlepsze. Na tej maszynie można było przyszyć większość elementów koszuli. Najpierw był przedmontaż, czyli drobne elementy ? kołnierze, mankiety, plisy, kieszonki. Montaż zaczynał się od łączenia ramion, potem następowało wszycie kołnierza, rękawów, łączenie przodu i tyłu, obrębienia. Potem wykończenie ? dziurki i guziki. Ta maszyna wykonywała rozporek w rękawie.

Wyjście z zespołu
Przez środek każdego piętra biegła droga ewakuacyjna, której nie można było zastawiać. Wyznaczały ją żółte linie. Strażak codziennie przechadzał się po zakładzie i sprawdzał, czy droga jest wolna. W piwnicy była wentylatorownia z ssawą powietrza. Powietrze, zassane i oczyszczone przez filtry, szło na górę. Ale wentylacja raz była sprawna, raz nie. Raz za głucho działała, raz za głośno. Ciągle był problem, czy włączyć, czy nie włączyć. Zespoły pooświetlane, więc był gorąc jak nie wiem co. Ale jak włączyli wentylację, to tak huczało, że kobiety się skarżyły.