Krzysztofa Zająca ?Nowy Świat?

W Galerii Fotografii MCK w Ostrowcu Świętokrzyskim, już w najbliższy czwartek o godz. 18, odbędzie się wernisaż wystawy Krzysztofa Zająca ?Nowy Świat?.

Nad wydarzeniem patronat objął prezydent Jarosław Górczyński.

Premiera wystawy Krzysztofa  Zająca ?Nowy Świat? odbyła się w marcu 2016 r. w Gary Bowman art gallery we Lwowie. Następnie prezentowana była w Galerii Nierzeczywistej w Rzeszowie, w Galerii Fokus w Siedlcach, w Galerii 101 Projekt w Warszawie (pt. Geometria Czasu), w Galerii Biura Wystaw Artystycznych w Kielcach, w Galerii Zielona w Busku Zdroju oraz w Galerii Resursa w Radomiu, teraz trafia do Ostrowca Świętokrzyskiego.

-Poszukuję nienagannych i minimalistycznych form, czystych proporcji i geometrycznych rytmów- przyznaje autor. Staram się, aby moje fotografie zawierały wizualną tajemnicę, były dla odbiorcy szyfrem i zagadką do rozwiązania. W centrum moich zainteresowań są obrazy skłaniające do ref leksji, wywołujące emocje, niosące wieloznaczne nieoczywiste treści.

Zestaw fotografii pt.?Nowy Świat? jest moją próbą zdefiniowania współczesnego człowieka, często zagubionego psychicznie i emocjonalnie w kamienno ?szklano -metalowych, nowoczesnych miejskich przestrzeniach pozbawionych naturalnej organicznej materii. Osamotniona sylwetka człowieka w konfrontacji z urbanistyczną geometryczną przestrzenią jest dla mnie symbolem i zapisem współczesnych czasów.

-Większość prac z tej serii oparta jest na formalnym ? i znaczeniowym - zderzeniu osamotnionej sylwetki pojedynczego człowieka z minimalistyczną estetyką fragmentów nowych założeń urbanistycznych, architektury budynków i ciągów komunikacyjnych- pisze o wystawie Stanisława Zacharko -Łagowska, krytyk sztuki, dyrektor kieleckiego BWA. Pozbawione łatwej urody koloru, skupiają uwagę odbiorcy na czystości proporcji, geometrycznych rytmów i subtelnych struktur wydobytych ascetyczną gamą szarości.

Perfekcyjne kadrowanie ujęć jest idealnie zsynchronizowane z architekturą: czyste cięcia kadrów biegną równolegle do krzyżujących się pod kątem prostym linii podziałów architektonicznych, pionów podpór, poziomów krawężników i barier. Artysta wydobywa i podkreśla elegancję lśniących tafli szkła, dużych, jasnych, kamiennych lub betonowych płaszczyzn, metalicznych rytmów niklowanych barier i ciemnych cieni, powielających ich geometryczny rysunek. I sterylną pustkę przestrzeni, pozbawionych organicznej obecności elementów natury, nawet tych najczęściej koegzystujących z miejską zabudową: kwiatów, krzewów, drzew. Może dlatego obecność człowieka, który przecież również do świata natury przynależy, wywołuje tu wrażenie obcości? I może dlatego on sam, bez ich żywej bliskości, czuje się tu samotnym?