Poetka z sercem na dłoni

„Nasza Henia” – tak mówią o niej przyjaciele. Jednak nie dlatego, że od kilku lat aktywnie działa w zarządzie ostrowieckiego koła Polskiego Związku Niewidomych, a dlatego, że jest niezwykłym człowiekiem wśród zwykłych ludzi.
Jej serdeczność, ciepło, życiowa mądrość i otwartość na drugiego człowieka, budzi podziw nie tylko wśród najbliższych. Nic co ludzkie, nie jest jej obce i to także odzwierciedlają strofy jej wierszy.
Henryka Pająk jest żoną, mamą, babcią i jest poetką. Swoje życie, przez które idzie niemalże od pół wieku z mężem Stanisławem, związała z Kunowem. Tam też przez 35 lat była nauczycielem języka polskiego w Zespole Szkół Zawodowych, gdzie trafiła po ukończeniu filologii polskiej na UMCS w Lublinie. Kiedy przeszła na emeryturę, doznała niepełnosprawności związanej z dysfunkcją wzroku. To spowodowało, że w 2008 r. związała swoją działalność z Polskim Związkiem Niewidomych, gdzie pomaga osobom niepełnosprawnym przełamywać bariery społeczne i zawodowe, aktywizuje siebie i podopiecznych.

Pani Henryka dzieciństwo i wczesne lata młodości spędziła w Szewnie, gdzie się urodziła. Często w swoich wierszach z nostalgią nawiązuje do tego beztroskiego czasu. Jej strofy dotykają wszystkich sfer życia, ukazując jego barwy. Pisze od bardzo dawna. Jej poezja ma charakter bardzo osobisty. To słowa kreślone przez dojrzałą kobietę, która poznała różne odcienie losu i dziś wie, co jest w życiu najważniejsze. Jej ulubioną formą obrazowania są miniatury poetyckie. Jej utwory ukazywały się w kwartalniku „Ars pro Memoria” i w miesięczniku „Radostowa”. Swoje rozdziały – wspomnień i wierszy – ma również w publikacji Jana Pałygi pt. „Ks. Marcin Popiel w oczach ludzi”. Pani Henryka uczestniczyła także w konkursach literackich i recytatorskich. Między innymi w Ogólnopolskim Przeglądzie Twórczości Artystycznej Niepełnosprawnych w Grudziądzu, Ogólnopolskich Konfrontacjach Niepełnosprawnych w Ustce czy w Ogólnopolskim Konkursie Piosenki Literackiej im. Jadwigi Stańczakowej w Muzeum Piosenki Polskiej w Opolu. Na swoim koncie ma wiele czołowych nagród i wyróżnień za twórczość literacką. I miejsce zajęła w Konkursie Artystycznym, zorganizowanym przez Okręg Świętokrzyski PZN w Kielcach. Dwa lata później w tej samej kategorii otrzymała drugą nagrodę. Pani Henryka została także uhonorowana odznaczeniem „Za zasługi dla Kielecczyzny” i Honorową Odznaką dla Niewidomych.
Doskonałą formą kontaktu z ludźmi są dla poetki wieczory autorskie, które z chęcią organizuje. Ostatnio wydany tomik „Zaklinanie czasu” , dedykowała jako poetyzująca babcia, swoim wnukom – Tadziowi i Tolkowi. To swoistego rodzaju podróż autorki w głąb siebie, w której spotkamy wiele miłości, ale też refl eksji nad przemijaniem, tęsknoty za chwilami, które już nie powrócą. Puentą twórczości Henryki Pająk jest recenzja tomiku autorstwa dr hab. prof. UJK Marzeny Marczewskiej: „Poeta wie więcej. Czuje więcej i bardziej. Więcej go obchodzi, boli, zastanawia, zmusza do refl eksji. Chce dać innym możliwość dotknięcia własnych przeżyć: radości, smutku, bólu, strachu, miłości, nadziei. Myślę, że każdemu człowiekowi piszącemu wiersze towarzyszy przede wszystkim chęć oswojenia własnego życia, tego co w nim najważniejsze, trudne, poruszające, a dopiero w drugiej kolejności – potrzeba dzielenia się swoimi przemyśleniami z innymi. Pokazywanie siebie nie jest bowiem łatwe i zawsze wiąże się z przełamywaniem granic, z rezygnacją z własnej intymności”.
Wiersze H. Pająk to rodzaj drogowskazu dla czytelnika –dostrzegania w życiu tego, co ważne, radości z obecności bliskich, dzielenia się dobrem, szukania nadziei w Bogu, celebrowania chwil, które są ulotne i już się nie zdarzą po raz drugi. Pani Henryka to potrafi, co potwierdzają jej przyjaciele, dla których jest ogromnym wsparciem. Obecnie pani Henryka dzieli swoje obowiązki rodzinne i domowe, z pracą w kole PZN oraz oczywiście z poezją. Tworzy kolejne strofy do kolejnego tomiku.